Om 9.00 uur op schiphol blijkt dat het ietsje drukker is dan verwacht.
Behoorlijk drukker zeg maar. Er staat een rij voor de incheckbalie, lang niet fijn. Ik ga in de rij staan nadat ik mijn koffer binnenste buiten heb laten keren door een douane-kereltje. Eenmaal in de rij wordt me snel duidelijk dat ik mijn vlucht van 10.25 uur, die stiekem is vervroegd naar kwart over tien, niet ga halen. Geen meevallers dus voor een houder van een zogenaamde "jodenticket" die even annuleerbaar als omboekbaar is. Niet dus. Mijn opties overwegend zweet ik peentjes. Ik voorzie twee scenario's: Of ik koop een nieuw ticket (geen reele optie, want dat wordt de volle pond). Of ik duik 9 dagen onder. Stuur via mijn hotmail adres om de drie dagen 's nachts om twee uur een e-mail met mijn belevenissen naar alles en iedereen en voeg wat van internet gedownloade foto's bij.
Om precies de tijd van opstijgen van mijn vlucht meld ik me aan de balie. "Ik probeerde mijn vlucht van kwart over tien te halen, maar dat wordt een lastig verhaal ben ik bang."
"Hmmm, zeker. Dat wordt lastig. Maar ik zal even voor u kijken." Terwijl het zweefteefje driftig tikt en belt wissel ik wat angstige maar hoopvolle blikken uit met het wegbrengend gezelschap. De KLM-dame verdient een compliment want ze weet er nog net 1 stoel uit te slepen bij de NW0063 van 11.20 uur. Dolgelukkig en opgelucht laat ik mij haar reprimandes welgevallen. Ik knik berouwvol als een koorknaapje dat een toon te laag heeft ingezet. Ik zeg de breng-service gedag en wandel richting douane.

Terwijl ik aan de douanebalie op vliegveld Newark sta....
kruipt mijn achterbuurvrouws kindje dat zich nog is zijn debuutjaar bevindt op eigen houtje door de douane. Alsof er 7 kilo semtex met een luier over de grond kruipt deinsen de bewakende douaniers achteruit. "Get your baby, Mam. And quick." De douanier trekt een gezicht alsof hij de luier van deze kleine patriot moet verschonen. Uncle Sam zal toch een ander beeld van zijn mannen hebben gehad toen hij zei "I want you".
En zo heb ik 32 jaar zonder een stempel in mijn paspoort rondgedoold. In mijn in mei verkregen paspoort blozen nu al twee stempels: Tunesie en de Verenigde Staten.

Met de Olympia-bus ga ik downtown.

Bij Penn Station stap ik uit. 8th av en 34th (voor de liefhebbers) en wandel naar mijn hotel; Harald Square Hotel in de 31ste.
Een kleine kamer in een net hotel op steenworp afstand van de Empire State Building, kun je ook wel zien alle ramen zijn ingegooid (slechte grap, zeg). Ik besluit mijn spullen in de koffer te laten, ik zou ik niet weten waar ik ze moet opbergen trouwens. Neem snel een douche. En ga in frisse kleding de straat op. Ik dool wat rond door zondags Manhattan en duik bij een kleine diner naar binnen en bestel een "Chicken Pamesan". Hoewel het gewoon op de menukaart staat is het kennelijk nogal geheim want de eigenaar fluistert op samenzweerderige toon: "Comin' up. Som'tin' to drink?". Ik kijk paranoia om me heen de verder lege zaak door en fluister: "A Coke, please". Hij knikt begrijpend alsof ik het juiste wachtwoord heb gegeven en schuifelt naar de ijskast. De spanning is te snijden, ben ik bij toeval in een scene uit GoodFellas terecht gekomen en komt deze man zo met 1 kilo coke aandragen? En waar haal ik dan een koffertje met 'eagels' vandaan? Hij tovert een blikje cola en een plak parmesaanze kaas uit de fridge, blert tegen zijn kok "Chicken parm!" en smijt de plak kaas op diens werkblad . Enigzins teleurgesteld door het verbreken van de betovering knoop ik een praatje met hem aan, eet mijn chicken parm op, terwijl de horecant onvermoeibaar tegen me aan blijft fluisteren. Bij het afrekenen ben ik te laf om heel hard te roepen: "Where's the smack, where's the m*********ing smack!".
Beter me niet meteen te diep in de avonturen storten op de eerste avond.

The Herald Square Hotel